Trump ile Putin’in 15 Ağustos’ta Alaska’da gerçekleştireceği zirve, yalnızca Ukrayna savaşına dair bir görüşme değil, yeni bir diplomatik dönemin de habercisi olabilir. 2019’daki Osaka buluşmasından sonra ilk kez yüz yüze görüşecek iki liderin bu buluşması, ABD–Rusya arasında “paylaşım toplantısı” havası taşıyor. Türkiye, 2022’deki İstanbul Mutabakatı’ndan bu yana savaşın durmasına en çok yaklaşan ülke olarak bilinse de, süreç zamanla ABD–Rusya–AB üçgenine kaydı. Erdoğan, Zelensky ile son telefon görüşmesinde Türkiye’de bir barış zirvesi düzenleme teklifini yineledi ancak Alaska buluşmasına ne Ankara ne Kiev davet edildi. Putin’in Trump’a ilettiği ateşkes önerisi, Ukrayna’dan ciddi toprak tavizleri talep ederken Avrupa tarafından “tek taraflı” olarak nitelendirildi ve reddedildi. Buna karşılık Avrupa’nın planı, önce ateşkes sonra karşılıklı toprak değişimi ve güvenlik garantilerini içeriyor.

Türkiye’nin Rolü ve Olası Fırsatlar

Her ne kadar Türkiye ilk söz sahibi olmasa da tamamen devre dışı değil. Karadeniz’deki stratejik konumu, Montreux Sözleşmesi’nin uygulanması ve Ukrayna ile savunma sanayi iş birliği, Ankara’yı hem NATO hem Rusya açısından kritik kılıyor. Enerji ve ticaret ilişkileri, savaş sonrası süreçte kolaylaştırıcı rol oynama potansiyelini koruyor. Ancak bazı Batılı başkentlerde Türkiye’nin “tarafsız değil, pragmatik” olduğu algısı, arabuluculuk iddiasını zayıflatıyor. Diplomatik kaynaklara göre, Alaska zirvesinin sonuçsuz kalması halinde tarafların yeniden Türkiye’ye yönelebileceği düşünülüyor. Bölgesel açıdan ise uzun süreli bir ateşkes, Türkiye için yalnızca sınır güvenliği değil, enerji koridorlarının güvenliği ve yeniden inşa projelerinde yer alma fırsatı anlamına geliyor. Zirvenin sonucu, Ankara’nın 2022’deki gibi başrolde mi yoksa kuliste mi kalacağını belirleyecek.