Türkiye ekonomisinin ikinci çeyrek büyüme rakamları açıklandı ve resmi ağızlardan yapılan açıklamalar adeta bir başarı hikâyesi gibi sunuldu. Cumhurbaşkanı Yardımcısı Cevdet Yılmaz ve Hazine ve Maliye Bakanı Mehmet Şimşek, yüzde 4.8’lik büyümeyi, 1.5 trilyon dolarlık milli geliri ve kişi başına 17 bin dolarlık gelir seviyesini “tarihi başarı” olarak duyurdu. Ancak bu tabloya yakından bakıldığında, verilerin ardında bambaşka bir gerçek yatıyor. İnşaat sektörü yüzde 10.9 büyüme ile dikkat çekerken, tarımın aynı dönemde yüzde 3.5 küçülmesi, sofralardaki gıda krizini daha da derinleştiriyor. Beton ekonomisi büyürken çiftçi kaybediyor, vatandaş ise pazarda el yakan fiyatlarla karşı karşıya kalıyor.

Büyümenin Bedeli Kimlere Kesiliyor?

Sanayi ve hizmet sektöründeki büyüme oranları da benzer bir yanılsamayı barındırıyor. Yüzde 6.1 büyüyen sanayinin arkasında ithal girdilere dayalı maliyetler varken, yüzde 5.6 büyüyen hizmetler sektörünü düşük ücretler ve güvencesiz çalışma koşulları sürüklüyor. Kişi başı 17 bin dolarlık gelir ise gerçekte hissedilmeyen bir rakam. Üstelik bu rakamı daha inandırıcı göstermek için 2.9 milyon Suriyelinin nüfus hesabına dahil edilmesi, resmi verilerin güvenilirliğini tartışmalı hale getiriyor. Ortalama maaşın 25 bin lira olduğu bir ülkede İstanbul’da ev kiralarının 35 bin liraya dayanması, “yüksek gelirli ülke” söylemini boşa düşürüyor. Sonuçta büyümeden faydalanan küçük bir azınlık olurken, milyonlarca vatandaş market reyonlarının önünden başı eğik geçmeye, faturalarını nasıl ödeyeceğini düşünmeye devam ediyor. Bu büyüme rakamı kimin başarısını ölçüyor sorusu ise yanıtsız kalıyor.